August 30, 2020
Deze tentoonstelling ontvouwde mijn zienswijze op de 21e eeuw: onze tijd, natuurlijk fragmentarisch.
Ik bezit een enorm arsenaal werken over die tijd, die na Goya niet veranderde of verbeterde. Ik kan me niet ontdoen van de opvatting dat de goede tijden niet meer in opmars zijn, maar er een teruggang is, op moreel, financieel, maar ook menselijk vlak. (De ontwrichting wordt nog op de spits gedreven door een ongewoon virus. Bevrijdt de aarde zich stilletjesaan van haar te machtig geworden bewoners?)
Mijn tentoonstelling had ook met dit euvel te kampen: een beperkt aantal toegestane bezoekers, geen groepen, samenscholing verboden.
Maar dit alles neemt toch niet weg dat het een bijzondere tentoonstelling was. Het enthousiasme van de aandachtige bezoekers bevestigde dit. Ook het museum is exceptioneel; een prachtig 19e -eeuws huis dat met dit hedendaags werk een samenklank aanging. De werken schitterden in harmonie met de bijzondere inrichting van dit verleden.
De vele zalen lieten een gevarieerde opstelling toe. Naast zeer emotionele schilderijen van slachtoffers van geweld en zich verzettende jongeren deed de installatie het heel goed in zaal 3: tegenstellingen in culturen en de evolutie van de ene naar de andere - mits het geven van de nodige informatie voor de kijkers die enthousiast reageerden op de ongewone uitvoering (industrieel golfkarton en de symbolisch geladen expressiviteit van de beelden). En zoals de curator vaststelde: de figuren hebben een présènce. Het lijken wel levende wezens met een geladenheid die tot treurnis aanzet wanneer ze weg zijn. Er is een leegte. Vreemd dit vast te stellen bij objecten. Is het zoals bij antieke voorwerpen die herinneringen aan voorouders , emoties en geladenheid oproepen?
Read More >>
